Акцэнты

Не секрет, что гонорары в СМИ не очень большие. Пытаясь как-то “крутиться” журналисты-фрилансеры (и пишущие, и фотографы), бывает, переупаковывают свой материал сразу для нескольких изданий. Это могут быть не полностью одинаковые тексты или продублированные фоторепортажи, а рерайт под нужды каждого издания с использованием отдельных снимков. Может быть мультимедиа проект. Но легален и этичен ли такой подход?

В Беларуси многие независимые СМИ и простые жители жалуются на недостаток данных о ситуации с эпидемией коронавируса в стране: о точном количестве заболевших и умерших приходится догадываться, госслужащие — от руководителей районов до обыкновенных врачей — перенаправляют с вопросами куда угодно, а если и делятся в редких случаях информацией, то только на условиях анонимности. Даже ВОЗ упрекнула власти Беларуси в недостаточном информировании населения. Своим профессиональным мнением о том, как дела с этим обстоят в других странах, поделились журналисты из-за рубежа.

Беларусь — адзіная краіна ў Еўропе, якая не закрыла межы і дагэтуль не ўвяла на афіцыйным узроўні ніякіх каранцінных абмежаванняў у сувязі з пандэміяй каранавіруса. Людзей на вуліцах і ў крамах стала менш, але ў медыцынскай масцы — максімум адзін з пяці. Працуе грамадскі транспарт. На футбольных трыбунах шмат заўзятараў. Заклікі дактароў #застаццадома памнажаюцца на нуль заявамі Аляксандра Лукашэнкі пра антывірусную сілу лядовых палацаў. І наогул, "тут няма вірусаў ніякіх. Вось ты ж не заўважыла, што яны лётаюць? І я таксама не бачу". Гэта, калі што, таксама цытата Лукашэнкі.

Пра шуфляды памяці гутарым з Сяргеем Астраўцовым, аўтарам кнігі “Спадар Свабода” — біяграфічнага рамана пра Ігара Герменчука, беларускага героя, які жыў у наш час.

У пачатку ХХ стагоддзя ў краінах Усходняй Еўропы адбываўся працэс абуджэння нацый. Не выключэннем была і Беларусь, дзе народы, якія насялялі тэрыторыю нашай краіны, актыўна шукалі свой шлях у будучыню. Адной з праяў гэтага было развіццё перыядычнага друку.