«Пару гадоў таму я хацела кінуць усё». Шчырая гутарка з Яўгеніяй Сугак

Аўтарка ютуб-праектаў «Мне таксама не падабаецца» і «Гадзіннічак цікае» Яўгенія Сугак мае багатае медыйнае мінулае. У інтэрв’ю «Нашай Ніве» журналістка распавяла пра свой прыход у медыйную сферу, а таксама пра імідж тусоўшчыцы, тэксты для Калеснікавай і Ціханоўскай, вядомую фразу «даўбіць-даўбіць-даўбіць», настроі бабарыканцаў і жыццё насупраць КДБ.

Яўгенія Сугак са статутам ВКЛ, які выкупіла ініцыятыва Maldzis. Фота: з асабістага архіва гераіні

«Я была чалавекам з убудаваным у адну руку келіхам, а ў іншую — тэлефонам»

«Наша Ніва»: Ты цяпер жывеш на два гарады — Варшаву і Берлін. Чым было абгрунтавана такое рашэнне, пры якім трэба матацца туды-назад? Чаго няма ў адным горадзе, што ёсць у іншым, і наадварот?

Яўгенія Сугак: Агулам Варшава — класны, зручны горад. За немагчымасцю вяртацца дадому я адчуваю Варшаву крыху як дом. Але ў нейкі момант я зразумела, што мне ў ёй не хапае натхнення. За паваротам мяне не чакае новая інфармацыя. Некалі ў мяне было такое ў Мінску, натуральна, казала да 2020 года.

«НН»: Чулі меркаванне, што Жэні Сугак недастаткова тусовак. Гэта праўда?

ЯС: Мне падаецца, ад вобразу тусоўшчыцы я не адмыюся, нават калі пайду працаваць у бібліятэку і кіну піць. У нейкі момант людзі мяне так і ўспрымалі, бо быў перыяд у Мінску, калі большасць фотаздымкаў у маім інстаграме была з келіхам у руках. Я, можна сказаць, была чалавекам з убудаваным у адну руку келіхам, а ў іншую — тэлефонам, з якога сачыла за працай.

Насамрэч, у тым жа Берліне я цяпер тусуюся вельмі мала. Але калі кажуць пра Берлін, то ў часткі публікі маладзейшай заўсёды асацыяцыя з клубамі, тэхнасветам, супернасычанымі паці (вечарынамі. — НН). Але для мяне больш важнае само натхненне, якое я атрымліваю ад горада. Я магу выйсці ўвечары выгульваць сабаку, і навокал звыклая вуліца, і надвор’е можа быць не вельмі, але я завярну за кут і пабачу, як святло падае на дом, а міма праходзяць цікава апранутыя, свабодныя, незвычайныя людзі — для мяне вось гэта можа ўжо быць натхненнем.

«НН»: А куды дзелася тусоўшчыца, нейкія звычкі ўсё ж ад яе засталіся?

ЯС: Я не скажу, што ўсё цалкам змянілася, бо, напрыклад, я п’ю алкаголь (так можна казаць у сучасным свеце? Можа, гэта ўжо табу?) Прызнаюся, што з гадамі ты ўжо не можаш дазволіць сабе выпіць столькі ж, як раней. Мне доўгі час казалі, што я вампір і вядзьмарка, і на мне нічога не адбіваецца. Так сапраўды было нейкі час, але ён мінуў.

Цяпер у мяне агулам большы прыярытэт у бок асэнсаванага стаўлення да свайго цела і мыслення, таго, што са мной адбываецца. Эміграцыя і смерць маці адбіліся на маім ментальным здароўі, таму, скажам так: чым больш трымаеш сябе ў нейкіх здаровых прыемных станах, тым лепш гэта адбіваецца і на псіхіцы.

Яшчэ на мой лад жыцця ўплывае празаічная прычына: там, дзе я жыву цяпер, у мяне ўжо няма той колькасці сяброў, якая была ў Мінску.

«НН»: Раней цябе найперш прадстаўлялі як галоўную рэдактарку The Vil­lage Беларусь. З моманту, як праект афіцыйна спыніў існаванне, як ты сябе прэзентуеш? Як вядучую ютуб-шоу?

ЯС: Калі казаць пра прафесійнае, то я заўсёды называю сябе найперш журналісткай. І так, кажу, што я аўтарка і вядучая грамадска-палітычных праектаў на ютубе — «Гадзіннічак цікае» і «Мне таксама не падабаецца». Далей усё залежыць ад сітуацыі. У некаторых частках свайго працоўнага жыцця я бываю ментаркай, у іншых — лектаркай ці спецыялісткай па камунікацыях. Гэтыя дадатковыя ролі дадаюцца, але заўсёды на першым месцы ідзе журналістка.

«Пару гадоў таму я хацела кінуць усё»

«НН»: Многія незалежныя праекты і медыя цяпер сутыкнуліся са скарачэннем ці прыпыненнем фінансавання, цябе гэта не закранула?

ЯС: Пакуль мяне гэта не закранула. Але гэта не значыць, што так яно і застанецца з улікам таго, як усё хутка мяняецца штодзень, тут не адчуваю сябе ў асабліва прывілегіраваным становішчы.

Яшчэ пару гадоў таму я ўвогуле хацела кінуць усё, таму што праца ў беларускіх медыя пачала стамляць якраз нязменнай барацьбой за жыццё. За тое, што ты на сталай аснове мусіш знаходзіцца ў пошуках ці грошай, ці нечага яшчэ. І гэта гісторыя не толькі пра перыяд пасля 2020 года. У Мінску вялікія выданні жылі добра, а для больш нішавых перыядычна паўставала пытанне існавання. І вось гэтая штогадовая вымотвальная гісторыя ўрэшце пачынае цябе забіваць.

Я пабыла рэдактарам у мностве рознапрофільных выданняў — у нейкі момант я, напрыклад, была рэдактаркай часопіса тэатра оперы і балета «Партэр». Ужо ў эміграцыі дапамагала калегам і падпрацоўвала галоўным рэдактарам выдання пра айцішны лайфстайл Bub­ble, якое ўвахoдзіла ў dev.media. Гэта для мяне было цікава, тое быў такі рэкрэацыйны досвед. Паралельна я займалася Vil­lage, дзе ўвесь час трэба было тушыць пажары ў плане інфармацыі — суды, палітвязні… А ў «Бабле» быў куды больш утульны свецік. Але калі і айцішны праект закрыўся, я тады проста падумала: «Б*я, гэта ўжо нейкі праклён беларускіх медыя». Такое адчуванне, што ты ўвесь час мусіш быць у рэжыме выжывання.

«НН»: Канчатковы фініш The Vil­lage Беларусь — гэта было пытанне адсутнасці фінансавання ці проста нежадання далей яго шукаць?

ЯС: Думаю, больш другое, таму што праекту трэба было развівацца, ён заходзіў у тупік. Пасля рэвалюцыі, эміграцыі і вайны ў нас скарацілася рэдакцыя і самі рэсурсы. Мы перайшлі на такі дэма-рэжым у нейкі момант. І было зразумела, што існаваць у ім з кожным днём робіцца ўсё больш не цікава. Але для таго, каб пашырацца, патрэбныя былі фінансы — наняць тых жа дадатковых людзей. А фінансавых магчымасцяў не было, і ў заснавальнікаў, як я разумею, не засталося цікаўнасці да іх пошукаў.

У нейкі момант у нас была ідэя перарабіць The Vil­lage у медыя для беларусаў у эміграцыі, што, я лічу, было б добра, таму што такога медыя так і не з’явілася. І зразумела чаму: донары не асабліва хочуць даваць грошы для эмігранцкага СМІ, таму што яны дапамагаюць дэмакратыі ўнутры краіны, а вы ўжо і так у дэмакратыях жывяце, выехаўшы.

Але хутка ўсе беларускія медыя для беларусаў у эміграцыі могуць перастаць быць рэлевантнымі: з кожным годам іх усё менш будуць цікавіць навіны з Беларусі, ім будзе ўсё роўна на тое, якія цукеркі былі ў падарунках на Новы год на прадпрыемстве.

«НН»: Што наконт супрацьстаяння прапагандзе і змагання за аўдыторыю ўнутры Беларусі з улікам немагчымасці працаваць там і атрымліваць інфармацыю на месцы? Якія ў цябе тут прагнозы для беларускіх медыя?

ЯС: Я думаю, што галоўная праблема ўсё ж не ў складанасці здабычы інфармацыі. Зразумела, што раней мы сядзелі ў рэдакцыі, фатограф мог адбегчы і адразу нешта зняць. Ці мы маглі прыйсці на гутарку наўпрост у «Мінскую спадчыну». Гэтых магчымасцяў цяпер няма, але ўсё ж мы жывем у інтэрнэтныя часы, і інфаблакаду магчыма прарываць. Пытанне ў тым, за якія грошы гэта будзе рабіцца і адкуль людзі будуць атрымліваць заробкі, калі фінансаванне для беларускіх медыя будзе згортвацца. Пры горшым раскладзе гэта будзе вялікая трагедыя, таму што пра тое, што па-сапраўднаму адбываецца ў краіне, вядома выключна дзякуючы незалежным беларускім медыя і праектам. Вось закрыццё праекта «Беларускі Гаюн» — гэта, відавочна, вялікая перамога рэжыму і вялікая нястача для нас усіх.

Што тычыцца беларускай прапаганды, то яна займае нейкія нішы, але ўсё, што робяць галоўныя вершнікі нашай прапаганды — гэта ўсё роўна безгустоўна і неталенавіта. Тое, што ў Беларусі пры знікненні альтэрнатыўных праектаў пачнуць яшчэ больш заглядацца ў расійскі медыярынак, тут больш шанцаў. Але многія беларусы і цяпер там.

Фота: з асабістага архіва гераіні

«НН»: Бачыла пад некаторымі вашымі выпускамі каментары: «Адны і тыя ж эксперты, папса, зноў абмяркоўваюць мінулае…» Як на такое рэагуеш і як напаўняеш сябе айчынным парадкам дня, знаходзячыся не ў Беларусі, каб не выпасць з кантэксту зусім?

ЯС: Наконт адных і тых жа экспертаў — такая праблема была і ў Мінску. Я памятаю, як пісаліся некаторыя матэрыялы: ты адкрываеш фэйсбук, глядзіш, хто з публічных знаёмых анлайн і просіш «дай каментар». І так ці інакш усе хадзілі па коле, збольшага паўсюль мільгалі адны і тыя ж твары. Пасля 2020-га колькасць экспертаў пачала расці. На жаль, некаторыя асобы апынуліся ў турме. Але ў суме цікавых людзей, гатовых размаўляць публічна, стала больш.

Калі больш за два гады таму я пачынала рабіць «Мне таксама не падабаецца», казалі: «Ты што? Тры чалавекі на кожную перадачу, дзе ты возьмеш столькі людзей? Ты закрыешся праз два месяцы». І вось мы існуем больш чым два гады. Натуральна, некаторыя людзі прыходзілі шмат разоў, але многія — не.

Наконт насычэння парадкам дня — у мяне няма задачы насычаць сябе менавіта беларускім парадкам дня. У мяне стаіць задача насычаць сябе глабальным парадкам дня, у тым ліку беларускім. Я хачу, знаходзячыся ў еўрапейскім свеце, не пераключацца на яго цалкам, канечне, але пры гэтым існаваць тут, а не ў беларускім бабле. У адным з выпускаў «Гадзіннічка» мы з Арцёмам [Шрайбманам] спрачаліся: ён казаў, што яму падабаецца ідэя беларускага Брайтан-Біч, а я казала, што класна, калі беларусы больш атрымліваюць ад заходняга свету і больш развіваюцца ў розныя бакі. Таму, хутчэй, мая задача ў тым, каб я агулам спрабавала далягляд пашыраць, кніжкі чытаць, не толькі тэлеграм-каналы.

Фота: з асабістага архіва гераіні

«У галаве не ўкладвалася, што можна зайсці проста ў будынак, а выйсці адтуль у аўтазак з іншага боку»

«НН»: Ты ўварвалася ў палітычны варушняк у 2020‑м, далучыўшыся да штаба Віктара Бабарыкі. А што наконт стаўлення да палітыкі і апазіцыі ў прыватнасці раней? Не было такога, што вось Статкевіч, Севярынец — гэта нас не тычыцца, мы проста робім гарадскія часопісы?

ЯС: Будучы рэдактарам гарадскога выдання, я пісала пра розных людзей, у тым ліку і пра апазіцыю.

А калі я прыйшла летам 2020-га ў штаб Бабарыкі і дапамагала там, то ў нейкі момант, калі зарэгістравалі Святлану Ціханоўскую, там з’явілася і так званая старая апазіцыя — Аляксандр Дабравольскі, Ганна Красуліна і іншыя. Сказаць, што мы пабеглі адразу адно аднаму насустрач, кінуліся ў абдымкі — не. Спачатку ў нас быў лёгкі момант непаразумення. Мы ўсё ж розныя пакаленні з рознымі заняткамі і бэкграўндам. Да таго ж людзі, якія з’явіліся ў 2020‑м, да гэтага палітыкай не займаліся, і многія прыйшлі не займацца палітыкай, а проста зрабіць нейкую добрую справу.

«НН»: А што наконт палітычных поглядаў да 2020 года?

ЯС: Мае палітычныя погляды былі такія ж, як і засталіся. Я дагэтуль асабліва не хадзіла жалезам па шкле біць. Я была журналісткай і не займалася палітычным актывізмам. Пры гэтым у мяне быў свой погляд на падзеі, якому, дарэчы, акрамя ўсяго іншага, дапамагла сфармавацца адна падзея — калі закрывалі ЕГУ, дзе я вучылася. Мы на той момант лічылі, што вучымся ў найлепшай ВНУ ў Беларусі, і раптоўна атрымалі свой першы ўрок дыктатуры. Тады мы пратэставалі, але нічога, натуральна, не дапамагло. Той момант вельмі моцна ўмацаваў маю пазіцыю палітычную.

Фота: з асабістага архіва гераіні

«НН»: Апошнія гады ў Мінску ты жыла насупраць КДБ. Як жылося з такім відам?

ЯС: Мне было вельмі дзіўна, калі на адным з першых маршаў у 2020‑м я ўбачыла людзей, якія стаяць на прыступках КДБ, з плакатамі. Для мяне гэты будынак заўсёды быў як дэкарацыя, з якой нічога не адбываецца. З якой няма ніякай магчымасці ўзаемадзейнічаць, нібыта там паставілі зялёны храмакей, на якім намалявалі такі будынак. Падобнае адчуванне было са многімі іншымі такімі дзяржаўнымі будынкамі ў Мінску, якіх асабліва шмат у раёне Маркса-Свярдлова.

Але потым, таксама летам-2020, у мяне з’явілася свая гісторыя з КДБ, калі мы з Сашам Васілевічам (тады ўласнікам агенцтваў Von­del, Hep­ta і Галерэі «Ў», сузаснавальнікам Mint Media — уласнікам сайтаў Kyky.org і The Vil­lage, пасля палітвязнем. — НН) панеслі ў КДБ хадайніцтва пра асабістае даручальніцтва за Віктара Бабарыку для змены яму меры ўтрымання — і былі затрыманыя. Безаблічная нежывая канструкцыя ажыла, стала для мяне пагрозай — у галаве не ўкладвалася, што можна зайсці проста ў будынак, а выйсці адтуль у аўтазак з іншага боку.

«Калі я напісала для Машы [Калеснікавай] «даўбіць-даўбіць-даўбіць», першы раз яна гэта не прачытала»

«НН»: Раскажы пра тэксты, якія ты пісала для Святланы Ціханоўскай і Марыі Калеснікавай — у чым была розніца падыходаў у працы з імі?

ЯС: У 2020‑м я яшчэ крыху дапамагала з тэкстамі і Вераніцы Цапкала, але ў меншай ступені. Яна ў самым пачатку паказвала мне свае тэксты, а я давала ёй некаторыя рэкамендацыі ці абмяркоўвала з ёй канцэпт прамовы ўвогуле, пра што можна будзе паразмаўляць.

Я пісала найперш тэксты Машы і не думала, што буду пісаць іх і Свеце. Яна тады рыхтавалася да выступу на тэлебачанні, і тэкст ёй напісала яе каманда. Памятаю, што прачытала яго і не выказала асаблівага захаплення. Але ў той жа час я разумела, што гэта іх вотчына і бачанне, я не хачу лезці і перашкаджаць. Але на наступную раніцу Святлана сама патэлефанавала мне і сказала, што просіць мяне напісаць ёй тэкст на ТБ. Выступ быў праз некалькі гадзін, вось такія ў той час былі дэдлайны.

Пасля, калі ўжо пачаліся мітынгі, мы з ёй пару разоў прагаварылі тэмы, абмеркавалі, што галоўная задача, каб кожны быў сабой, каб не было ніякіх паліттэхналогій. Мы ўсё рабілі, як адчувалі, шчыра. Мы разумелі, што Света панесла падаваць подпісы за свайго мужа, якога пасадзілі ў турму, і ёй трэба пра гэта расказваць, не робячы выгляд, што яна майстэрскі палітык. Таму на мітынгах яна і распавядала асабістую гісторыю, і гэта гісторыя адгукалася, таму што Святлана была адной з такіх жа жанчын, якія стаялі ля сцэны. Кожная з іх магла апынуцца ў сітуацыі, калі яе мужа закрылі б у турме.

З Машай было інакш. Я пісала ёй тэксты амаль цалкам, ад яе было нуль рэдактуры, бо Машы яны вельмі падабаліся. Зразумела, што мы спачатку абмяркоўвалі, пра што будзе тэкст. Але ў нас з ёй была вельмі творчая сінэргія ў гэтым пытанні.

Я памятаю, калі яна ўпершыню прачытала са сцэны на Бангалор тое, што я напісала — мяне як токам ударыла. Тое, як яна гэта рабіла, як яна чытала — яна маланка і агонь, у ёй столькі энергіі і станоўчай лютасці! У мяне беглі мурашкі па руках проста.

Дарэчы, калі я напісала для Машы «даўбіць-даўбіць-даўбіць» у тэксце, і першы раз яна гэта не прачытала, я падумала — окей, значыць ёй так камфортна. Але ў наступны раз яна чамусьці перадумала, і ў яе гэтая фраза атрымлівалася супермоцна.

«НН»: Марыя заклікала цябе ў лістах, пакуль яны даходзілі, пачаць пісаць кніжку пра 2020 год. Не пайшоў працэс?

ЯС: Скажу шчыра, што ў нейкі момант я нават пачала пісаць, а потым вельмі хутка кінула. Хаця многія мяне стымулявалі да гэтага. Але, па-першае, я ніколі не верыла, што пацягну ажно цэлую кнігу. А па-другое, яе, відаць, трэба было пісаць адразу. Таму што цяпер я вымаўляю многія рэчы, але іх не адчуваю, проста памятаю. Тое, што адбывалася з намі тады, на якім узроўні былі гармоны, якія маглі здарыцца перамены… Я доўгі час казала, што гэта было самае шчаслівае лета ў маім жыцці.

Я думаю, што і эміграцыю я досыць працягла ўспрымала лёгка менавіта на вайбе лета-2020. Тое, што адбывалася, нейкі час было такім нерэальным, нібыта мы праходзім камп’ютарную гульню, а не трагедыю.

«Усе бабарыканцы засталіся верныя сваім ідэалам»

«НН»: У якім сёння стане штаб Бабарыкі і партыя, якую намагаліся ствараць?

ЯС: Я б сказала, што ўся супольнасць хутка збярэцца, калі ў яе будуць задачы і выклік, таму што пакуль іх няма. Усе бабарыканцы, мне падаецца, засталіся верныя сваім ідэалам. Ёсць тыя, хто падтрымлівае сацсеткі Віктара Бабарыкі і Машы Калеснікавай, каб людзі не забываліся пра іх існаванне. Ёсць тыя, хто займаецца адвакацыяй палітвязняў. Проста калі стала зразумела, што з партыяй нічога не атрымліваецца, што нам увогуле не дадуць нічога рабіць, то мы не бачылі і неабходнасці прыдумляць сабе новы занятак. І большасць пайшла на працу.

Іван Краўцоў, Аляксандр Васілевіч, Марыя Калеснікава, Антон Раднянкоў і Яўгенія Сугак. 2020 год. Фота: з асабістага архіва гераіні

«НН»: Ты сама гатовая зноў палітычна ўключыцца пры з’яўленні задач?

ЯС: Думаю, так. Канечне, усё будзе залежыць ад таймінгу і таго, ува што трэба будзе ўключацца. З аднаго боку, пяць гадоў мінула, і нашы ўяўленні пра тое, як павінна адбывацца барацьба, змяніліся, як і кантэкст. Але адначасова з гэтым апынуцца зноў ва ўсё гэтай гісторыі можна за дзве хвіліны, калі тое спатрэбіцца.

«НН»: Але на чале павінны быць менавіта Віктар Бабарыка ці Марыя Калеснікава, пра што ты казала раней?

ЯС: Ну так. Мы былі адданыя гэтым людзям як добрым лідарам. Проста яны цяпер у турме.

«НН»: Але ў каманду да Ціханоўскай цябе таксама клікалі?

ЯС: У самым пачатку была прапанова. Але я тады не адчувала, што варта. Ты ці журналіст, ці актывіст. Летам 2020 года мне было яшчэ зразумела і дарэчна зняць «крыжык» і пайсці ў штаб нешта рабіць, бо тады былі вялікія выклікі і справы. Гэта было нават не пра палітыку ўжо, а пра перамены і барацьбу за дэмакратыю, за каштоўнасці.

Калі кантэкст змяніўся, я зразумела, што не магу быць і журналістам, і актывістам. Я на сёння выбіраю быць журналістам.

«НН»: Хто з беларусаў цябе сёння натхняе?

ЯС: Я магу сказаць пра тых, за кім мне цікава сачыць, хаця страшнавата пра некага забыць. Таму скажу пра частку.

Мне цікава сачыць за тым, што робіць Федзя Паўлючэнка, яго матэрыялы і расследаванні. Мне падабаецца тон падачы Reform.news. Падабаецца іх перадача з Сашам Атрошчанкавым. Мне цікава сачыць за Воляй Лойка і яе думкамі. Падабаецца таксама глядзець перадачу «Обсуждаем». Таксама сачу за маімі калегамі Арцёмам Шрайбманам і Рыгорам Астапеням. Адчуваю гонар за тое, што робіць праект «Мальдзіс», і за людзей, якія ўдзельнічаюць у выкупе і вяртанні важных для Беларусі рэчаў фінансава. Здаецца, знаходзяцца за мяжой, маглі б даўно на ўсё гэта забіць. 

Натхняюць людзі, якія ў турме і якія выходзяць з турмаў. Але гэта такое натхненне праз боль і трывогу. Натхняюць беларусы, якія ў цёмныя складаныя часіны ўсміхаюцца і жартуюць, адчуваюць сябе жывымі. Глядзіш на такіх і думаеш — а я што, хіба не магу так?

«НН»: У адным з апошніх выпускаў «Гадзіннічак цікае» вы абмяркоўвалі сэксізм. Ты там падзялілася, што ў сённяшніх стасунках партнёр гатуе вам абаім ежу, але было і так, што цябе прымушалі гатаваць, хаця ты гэтага не любіш. Ты цяпер навучылася на старце расстаўляць рамкі ў адносінах?

ЯС: Вядома, стасункі ў мяне былі розныя. Таму што я дзяўчына, якая нарадзілася ў славянскім свеце з яго правіламі. І заспела часопісы а‑ля Cos­mopoli­tan, дзе раней усё круцілася вакол таго, як зрабіць жыццё мужчыны больш шчаслівым.

Але я неяк рана пачала буяніць і рана пачала супраціўляцца некамфортным для мяне рэчам. Ну а сэксістаў, вядома, вакол шмат. Ты толькі выйдзеш — а яны ўжо за дзвярыма. Але для сябе лічу неабходным ім тлумачыць, што яны (і дзе) сэксісты. Не маўчаць, адукоўваць. Нехта робіць пэўныя рэчы ад неразумення, бо гадаваўся ў іншым асяроддзі, не заўважыў, што свет змяніўся.

«НН»: Яшчэ будучы ў Беларусі ты казала, што ў нейкі момант трыгерным стала пытанне «а чаму цябе яшчэ не затрымалі»? Якія пытанні трыгераць цябе сёння, ёсць такія некарэктныя?

ЯС: Традыцыйныя некарэктныя пытанні для маладой жанчыны, у якой няма дзяцей, гэта вы ведаеце. Але ці свет так ачысціўся, ці ў мяне такое атачэнне, але я не памятаю ніводнага чалавека, які б спытаў у мяне, чаму ў мяне няма дзяцей, сказаў бы «а гадзіннічак цікае!» За апошнія год-два ў мяне многія сябры за трыццаць, дарэчы, завялі не дзяцей, а сабак. Мы нядаўна абмяркоўвалі з сяброўкай, што сабакі — гэта новыя дзеці.

З бацькамі перыядычна былі канфлікты наконт адзення. Яны хацелі бачыць мяне больш элегантнай дзяўчынай, а не ў салдацкіх ботах і з чорнай памадай — у мяне была такая крыху гатычная гісторыя. Колькі я ні пляскала дзвярыма, яны ўсё роўна працягвалі мне ўказваць на мой знешні выгляд.

Тата літаральна нядаўна каментаваў маю фрызуру, паглядзеўшы адзін з выпускаў на ютубе.

Яўгенія Сугак. Фота: з асабістага архіва гераіні

«НН»: Шмат экспертаў прайшлі праз тваё шоу, з імі вы сярод іншага абмяркоўвалі будучыню рэгіёна. З улікам новых уводных па дзеяннях Трампа ў некаторых людзей гучаць трывожныя думкі наконт пашырэння вайны, ты ў іх ліку?

ЯС: Трамп, відавочна, абраў свайго фаварыта ў гэтай вайне, хіба толькі не лічыць, што гэта складаная тонкая прадуманая шматхадовачка — але я не з лагера трампістаў, каб у кожным яго непрыемным дзеянні шукаць надзею і тлумачэнне. А калі ён абраў Пуціна сваім амаль ужо саюзнікам, то наўрад ці дасць яму напасці на Еўропу, каб не быць прымазаным да гэтага нападу. Так што, спадзяюся, у бліжэйшы час, калі давядзецца эміграваць, то толькі па прычыне надвор’я.