Вакансіі

«Зімой – з 2001 на 2002 год – у Варшаву прыехаў Уладзімір Пуцін, тады яшчэ прэзідэнт Расіі. І ўсіх журналістаў, якія прыйшлі на “спецыяльны выхад для прэсы” каля палаца польскага прэзідэнта, пусцілі туды прыкладна на гадзіну раней, бо ўсіх трэба было праверыць — ці працуюць дыктафоны, ці камеры сапраўдныя, ці гэта не нейкія там муляжы, каб там бомб не было…

«Когда 18 мая у меня дома провели обыск и нашли страшное орудие преступления – системный блок компьютера моего сына и 2 флэшки, меня отвезли в Ленинский РУВД и там объявили, что я на 72 часа поеду в изолятор на Окрестина.

Размаўляю з гаспадаром сядзібы эка-турызму. Кажа, маўляў, да яго нават­ з тэлеві­зіі­ прыязджалі: і з СТ­В, і з ОНТ, і з БТ… «Але БТ я больш на ган­ак не пушчу», — са скрухай кажа мой суразмоўца…

«Быў такі выпадак яшчэ падчас нашай працы на дзяржаўным радыё – гэта недзе год 1992-1993-і… Быў у нас такі файны дыктар­ (не буду называць прозвішча). А ў дыктараў была такая сістэма працы: яны працавалі да гадзіны ночы, потым начавалі ў дыктарскім пакоі, потым адкрывалі праграму вяшчання па 1-м нацыянальным канале ў шэсць гадзін раніцы. На гэтым іх праца заканчвалася, і іх везлі дахаты адпачываць.

«Весёлые времена были в газете “Имя”, когда Илья Прохоров отправлялся готовить репортажи…

«Дело было в 2005-м году. Тогда я работал в “Белгазете” и делал рубрику “Хорошие новости”, где представлялись какие-то весёлые события и нестандартно, с юморком, обыгрывались.

Я могу рассказать вам, как с нами, советскими журналистами, во времена нашей молодости работала советская цензура­.

«Эта история произошла однажды холодной зимой. Зима эта была особенно холодная, поскольку была это зима в Швеции, куда волею судеб занесло группу белорусских журналистов. А Швеция славится абсолютно бесчеловечным отношением­ к хорошим славянским традициям: алкоголь там продают только до семи вечера и только в определённых магазинах…»

«Когда 18 мая у меня дома провели обыск и нашли страшное орудие преступления – системный блок компьютера моего сына и 2 флэшки, меня отвезли в Ленинский РУВД и там объявили, что я на 72 часа поеду в изолятор на Окрестина.

«Быў такі выпадак яшчэ падчас нашай працы на дзяржаўным радыё – гэта недзе год 1992-1993-і… Быў у нас такі файны дыктар­ (не буду называць прозвішча). А ў дыктараў была такая сістэма працы: яны працавалі да гадзіны ночы, потым начавалі ў дыктарскім пакоі, потым адкрывалі праграму вяшчання па 1-м нацыянальным канале ў шэсць гадзін раніцы. На гэтым іх праца заканчвалася, і іх везлі дахаты адпачываць.

«...Я была адхіленая ад выканання абавязкаў­ гал­оўнага рэдактара на 2 тыдні, тады ж была адхі­леная ад эфіру група, якая працавала ў эфіры. Скандал быў неймаверны»...

«Дело было в 2005-м году. Тогда я работал в “Белгазете” и делал рубрику “Хорошие новости”, где представлялись какие-то весёлые события и нестандартно, с юморком, обыгрывались.

Напрыканцы мінулага года вырашылі мы зарэгістраваць газету «Химик. Два города». Паехалі ў Міністэрства інфармацыі ва ўстаноўлены дзень, у тыя гадзіны, калі яны працуюць. Прыйшлі з калегам, прынеслі дакументы на рэгістрацыю.

«Эта история произошла однажды холодной зимой. Зима эта была особенно холодная, поскольку была это зима в Швеции, куда волею судеб занесло группу белорусских журналистов. А Швеция славится абсолютно бесчеловечным отношением­ к хорошим славянским традициям: алкоголь там продают только до семи вечера и только в определённых магазинах…»

«В те времена, когда я работал в газете “Сельская жизнь”, мне приходилось много ездить по колхозам и совхозам. И вот приехал я как-то в одно хозяйство Беларуси – мощное хозяйство, собственный ресторан, собственная гостиница… Я там пробыл два дня и вот вечером собираюсь уже, бумажки складываю. И тут по коридору — цок-цок-цок каблуки… Влетает ко мне колхозная диспетчерша Света и говорит: “Степанович Вас зовет в баню. Там внизу ждут”. И, улыбаясь, исчезает…